در گذشته‌ای نه چندان دور زبان فارسی و ادبیات آن یکی از زبان‎های زنده و مطرح در دنیا به شماره می‌رفته و زبان اول منطقه شبه قاره بوده است و به عنوان زبان رسمی و اصلی و اولیه تمام شهرهای منطقه شامل کشورهای شمال ایران و شرق ایران تا بخش‌هایی از هندوستان بوده؛ و حتی در شهرهایی از ترکیه نیز این زبان رایج بوده است که آثار بجا مانده از قدیم در این شهرها که با خط و شعر فارسی تزئین شده است شاهدی زنده بر این مدعا است.
متأسفانه امروزه بسیاری از این کشورها زبان فارسی را نمی‌شناسند و قادر به مکالمه آن نیستند و در کشورهای فارسی زبان کنونی نیز مانند افغانستان شاهد آن هستیم زبان فارسی مورد هجوم دیگر زبان‌ها خصوصا لاتین قرار گرفته و دولت مردان آنها نیز چندان علاقه‌ای برای حفظ این زبان از خود نشان نمی‌دهند و کاری جدی برای حفظ این زبان انجام نمی‌شود و اندک کاری که در راستای ادبیات فارسی صورت می‌گیرد، توسط عالمان، ادیبان و شاعران آن کشور است نه سیاستمداران.
بنابر این در حال حاضر پرچم‌دار زبان فارسی، میهن اسلامی ایران می‎باشد، که بایستی با توجه به قدمت و گستردگی ادبیات فارسی و با توجه به این که زبان فارسی دومین زبان اسلامی است در حفظ آن تلاشی بین المللی نماید.
ما از مسئولان انتظار داریم اولاً در این راستا برنامه ریزی دقیق و منسجم کرده و ثانیاً در محاورات عمومی زبان پارسی را پاس داشته از اصطلاحات لاتین پرهیز کرده و ثالثاً در مجامع از ایراد سخنرانی به زبان انگلیسی بپرهیزند (البته به جز مسئولان وزارت خارجه که گاهی لازم است برای تبین مسائل به زبان انگلیسی سخن بگویند تا کلام و مواضع آنها در ترجمه دیگران تحریف نشود)  و به یاد داشته باشند آنها فرزندان فارس زمین هستند.
سید احمد سجادی